Over de fotografe
Synthia Maes gebruikt voornamelijk portretten en om haar verhaal met de kijker te delen. Het genre waarmee ze zich uit is vaak donker, moody, maar tegelijk ook romantisch.
Synthia’s artistieke expressie komt het best tot haar recht bij conceptuele werken. Daarbij houdt ze zich ver van artificiële styling en maquillage, maar focust ze haar lens steevast op de intrinsieke schoonheid en de latente emoties van elk model.
— Dr. Hugo Marynissen, Academic Director Executive PhD, AMS, Jan 2016
Over deze reeks
Het neemt me mee, ik begrijp wat je schrijft en ik vind het wonderbaarlijk hoe je de emoties zo op die kinderen hun gezicht kan lezen…
Je ziet de stress/ druk/ vragen in die kinderen hun ogen.
Vroeger was je continu kind, nu wanneer het toegelaten wordt.
Net alsof ze een halve dag kind mogen zijn en voor de rest
moeten ze zich als volwassen gedragen…
Een emotie is niet iets dat je kan vastnemen, laat staan vereeuwigen.
Dus ik vind dat je een heel sterke reeks neerzet…
— Alien Carlier, Córdoba, Argentinië, Febr 2016
This series of photographs does an excellent job of posing difficult questions about childhood, growing up and making choices without getting into sentimentality or caricature. The deadpan expression on the subjects and the actual casting works well to explain the theory behind the work. The second image is mysterious and am not sure if it is a criminal or some other reference unfamiliar to me. But it is interesting regardless. The use of props that are sometimes exaggerated is done in moderation and with enough finesse to keep it visually appealing. The use of the black background helps also to maintain the level of serious questioning involved. The only limitation I can see for this specific work is if the format has to be strictly the same, there would be repetition which is not an issue currently. The question and answers sound authentic and are possibly from the photographers own experience? In any case, this is a provocative group and the fact that weapons and skulls were featured gives it an amount of gravitas seldom seen in photographs of youth and their issues.
— Natasha Egan, Executive Director, Museum of Contemporary Photography, Columbia College, Chicago, IL, USA, March 2016