Vervreemding

 

Naarmate we meer en meer uren individueel met elkaar doorbrachten, bekroop me de gedachte dat volwassenen alsmaar meer vervreemden van kinderen.

Is er eigenlijk nog ruimte voor kinderen?

Voor het ‘kind’ zijn?

Wat doen we met onze zogenaamde ‘perfecte’ kinderen?

En met diegenen die niet aan die perfectie beantwoorden?

En kunnen kinderen eigenlijk nog omgaan met hun (niet) perfecte ouders?

 

Bestaan er eigenlijk nog kinderen?

 

"Waarom staan de vleugels van Engeltjes op hun rug?"  "Waar zou jij ze dragen?"

 

"Waarom moet je een pop dragen alsof het een baby is?"

"Hoe zou jij ze dragen?"

 

"Waarom mogen jongens géén lange jurken dragen?"  "Waarom zouden ze wel lange jurken dragen?"

 

"Mogen wij nu terug spelen in plaats van naar de muziek-, ballet- of toneelles te gaan?”